Frida Kahlo
Magdalena Carmen Frida Kahlo Calderón, meksykańska malarka i poetka urodzona 6 lipca 1907 roku w dzielnicy Coyoacán w mieście Meksyk, jest jedną z najważniejszych, najbardziej znaczących, reprezentatywnych i wpływowych postaci w sztuce XX wieku.
Kahlo studiowała w Escuela Nacional Preparatoria, gdzie była jedną z pierwszych w grupie 35 kobiet przyjętych do tej całkowicie męskiej instytucji. Kształciła się jako artystka samouk, obdarzona naturalnym talentem. Cierpienie i ból były obecne przez całe jej życie. W wieku sześciu lat zachorowała na polio, a w 1925 r. uległa poważnemu wypadkowi komunikacyjnemu, w którym autobus, którym jechała, zderzył się z tramwajem. W wyniku tego zdarzenia przeszła co najmniej 32 operacji i większość życia spędziła przykuta do łóżka, nosząc swoje kultowe gorsety.
Wiele z obrazów Kahlo oscyluje wokół jej życiorysu i cierpienia. Są to prace, w których przedstawiała swoje codzienne dolegliwości i trudności. Jej malarstwo oparte jest na autoportrecie i charakteryzuje się użyciem jaskrawych kolorów oraz silnym wpływem meksykańskiego folkloru. Sama Frida unikała etykietowania, i choć jej twórczość jest klasyfikowana jako "surrealistyczna", Kahlo twierdziła, że ta tendencja nie odpowiada jej sztuce, gdyż nie maluje snów, lecz własne życie.
Wielką miłością jej życia był muralista Diego Rivera, którego określiła jako "drugi wielki wypadek w moim życiu" i z którym pozostawała w namiętnym i burzliwym związku w tym samym czasie. Wydarzenia w ich małżeństwie i poza nim doprowadziły Fridę do stworzenia dzieł nasyconych bólem, rozczarowaniem, cierpieniem, zdradą i nadzieją. Między sobą uważali się za najlepszych artystów w Meksyku. Ta wzajemna duma wpływała na ich twórczość, mimo że pracowali w zupełnie innych stylach i formatach.
Feminizm Fridy Kahlo charakteryzował się jej krytycznym duchem, transgresyjną kreatywnością oraz silną i niespotykaną osobowością, która stanowiła wyzwanie dla społeczeństwa jej czasów. W świecie zdominowanym przez mężczyzn Frida poruszała się w niekonwencjonalnych środowiskach, miała kochanków obojga płci, wśród nich rosyjskiego rewolucjonistę Leona Trockiego, a dzięki swoim silnie ugruntowanym przekonaniom zerwała z ówczesnymi wartościami.
Na początku XX wieku sztuka była wciąż przestrzenią zarezerwowaną tylko dla mężczyzn; tylko oni cieszyli się uznaniem cechu. Frida była jedną z pierwszych kobiet, które utorowały drogę innym artystkom, które chciały wystawiać i wykorzystywać swój talent.
W centrum jej twórczości znajdował się jej wizerunek, ponieważ twierdziła, że sama jest tym, na czym zna się najlepiej. Wyłamywała się z norm i stereotypów płciowych ustanowionych przez patriarchat, maskulinizowała i feminizowała swój wygląd za pomocą typowo męskiego ubioru oraz tradycyjnych meksykańskich strojów Tehuana. Przeciwstawiała się ustalonemu w jej czasach wzorcowi kobiecych włosów, a swoimi kreacjami walczyła o równouprawnienie.
Oto co powiedziała na ten temat: "Najważniejszą częścią ciała jest mózg. Na mojej twarzy lubię brwi i oczy. Poza tym nic innego mi się nie podoba. Moja głowa jest za mała. Moje piersi i genitalia są zwyczajne. Z płci przeciwnej mam wąsy i ogólnie twarz". Frida nie była zainteresowana tradycyjnym pięknem. Poprzez swoje autoportrety podkreślała raczej, że piękno jest różnorodne.
Kahlo uchwyciła w swojej sztuce wolność seksualną, aborcję, karmienie piersią, macierzyństwo i prawa kobiet. Uważała się za wolną kobietę i dlatego postanowiła dać kobietom głos. Jedno z jej kultowych zdań brzmi: "zakochaj się w sobie, w życiu, a potem w kimkolwiek zechcesz".
Frida stała się symbolem feminizmu i mimo upływu czasu nadal nim pozostaje. Dziś jest punktem odniesienia w walce o kwestie płci, prawa kobiet, równość i wolność. Politycznie należała do partii komunistycznej i była wierną działaczką lewicową.
Wśród obrazów, które składają się na dorobek Khalo, do najbardziej znanych zaliczają się Dwie Fridy, Viva la Vida, Kilka małych ukłuć, Złamana kolumna i Diego w moich myślach. Artystka miała kilka wystaw w Nowym Jorku w galerii Julien Levy, w Paryżu w galerii Rue et Colle, a także w Meksyku w galerii Lola Álvarez Bravo. Brała też udział w zbiorowej wystawie surrealizmu w słynnej Galería de Arte Mexicano, natomiast Muzeum Luwr nabyło jeden z jej autoportretów. Jej obrazy znajdują się w licznych prywatnych kolekcjach w Meksyku, Stanach Zjednoczonych i Europie.
Frida Kahlo zmarła w mieście Meksyk w swoim Casa Azul 13 lipca 1954 roku, w momencie gdy Narodowy Instytut Sztuk Pięknych przygotowywał dla niej Hołd Narodowy. Dziś jej postać stała się jednym ze sztandarów feminizmu, niepełnosprawności, wolności seksualnej i kultury meksykańskiej.
Kahlo Frida, Dwie Fridy, 1939
